Zanieczyszczenie środowiska wodnego plastikiem stanowi poważny problem dla ekosystemów, jako że napływ tego rodzaju śmieci oceniany jest na ilość rzędu milionów ton rocznie. Dla dokonania rzetelnych ocen stopnia zagrożenia oraz planowania działań mających na celu redukcję zanieczyszczania tworzywami sztucznymi, niezbędna jest wiedza na temat lokalnych źródeł, dróg rozprzestrzeniania oraz trendów stanowiących miarę skuteczności podejmowanych działań ochronnych. Dla osiągnięcia tych celów konieczna jest metoda pozwalająca dokonać oceny stopnia zanieczyszczenia na jak największym obszarze. Uniwersalnym rozwiązaniem wydaje się detekcja z powietrza bądź satelity, jednak dotychczasowe metody pomiarowe były obciążone znacznym błędem z uwagi na fakt, że plastikowe śmieci stają się siedliskiem roślin i zwierząt, co utrudnia ich identyfikację. Sytuację zmieniła  instalacja wielospektralnych czujnuków obrazowych o zakresie od 490 do 1610 nm na satelitach Sentinel-2. Ten system pomiarowy, pracujący na 12 kanałach w rozdzielczości sięgającej 10m, daje możliwość określenia udziału makroplastiku (>5mm) w dryfujących matach zawierających rozmaitą materię, od glonów po pumeks i pianę morską. System pomiarowy wraz z zastosowanym algorytmem opisano w  publikacji L. Biermann i in. Finding Plastic Patches in Coastal Waters using Optical Satellite Data; Scientific Reports 2020

Zdjęcie główne pochodzi z domeny publicznej.