Ocean Południowy stanowi swoisty zwornik dla najważniejszych prądów oceanicznych; to tam dochodzi do intensywnej wymiany gazów między atmosferą i Wszechoceanem. Strumień CO₂ w Oceanie Południowym to równowaga między emisją do atmosfetry z wód unoszonych z głębin na drodze upwellingu i pochłanianiem tego gazu oraz ciepła z atmosfery w warstwie powierzchniowej. Równowaga między tymi procesami powiążana jest z wartościami różnic ciśnienia między 40 a 65 stopniem szerokości geograficznej południowej, opisywanych jako wartość Oscylacji Antarktycznej (AAO). Dotatni indeks AAO sprzyja zjawisku upwellingu i redukcji pochłaniania CO₂, ujemna wartość AAO wzmacnia absorpcję tego gazu przez wody oceaniczne. 

Znacznym ograniczeniem dla modeli opisujacych tę równowagę okazały sie lokalne róznice w odpowiedzi strumienia CO₂ na warunki AAO. Stworzyło to potrzebę moitorowania tego zjawiska w stopniu znacznie przekraczającym możłiwości statków badawczych operujacych na obszarze  30% Wszechoceanu. Odpowiedzią na tę potzrebę stał się bezzałogowy powierzchniowy pojazd (Uncrewed Surface Vehicle) USV zaprojektowana przez inzynierów z Li Ka Shing Foundation, NOAA i PMEL. Urządzenie podczas 192 dni misji pokonało 22 tys km, prowadząc ciągłe pomiary siły i prekości wiatru oraz stężenia CO₂ nad wodą oraz w warstwie powierzchniowej. Wyniki pomiarów opublikowano w Geophysical Research Letters. 

Dane pomiarowe dostępne są w bazie danych National Centers for Environmental Information NOAA. 

Ilustracja pochodzi z publikacji A. J. Sutton et al. 2021